Γεια σας. Είμαι ο Tyson. Μη σας τρομάζει το μέγεθός μου — η καρδιά μου είναι μεγαλύτερη απ’ το σώμα μου. Με βρήκαν τσακισμένο κάπου στον Σκαραμαγκά… Ίσως κάποτε να είχα σπίτι, ίσως όχι. Δεν θέλω να θυμάμαι δεν έχει σημασία πια. Θυμάμαι μόνο ότι πονούσα, πολύ. Κι ύστερα με μάζεψαν κάτι άνθρωποι. Με φρόντισαν. Έγινε και μια επέμβαση, δεν πήγε τέλεια, αλλά περπατάω — λίγο κουτσαίνοντας, ναι, αλλά μη με λυπάστε. Βόλτες πάω, όσο θέλετε, χωρίς γκρίνια.
Με έβαλαν σε έναν χώρο μόνο μου. Γύρω είχε και άλλα σκυλιά. Δε λέω έχω φαγητό και το μέρος αυτό να κοιμηθώ αλλά θα ήμουν υπερόπτης αν ζήταγα κάτι παραπάνω; Κάθε Κυριακή έρχονται κάποιοι άνθρωποι και βγαίνουμε βόλτα στο βουνό. Ωραία περνάμε! Περπατάμε και μας δίνουν λιχουδιές και χάδια! Είμαι πλεονέκτης αν πω ότι μου αρέσουν και τα δύο; Δεν συνοδεύω πάντα τον ίδιο άνθρωπο, αλλά μέχρι τώρα όλους όσους έχω συνοδεύσει έχουν μια γλυκύτητα στα μάτια τους όταν με κοιτάνε και στη φωνή τους όταν μου μιλάνε! Ίσως αυτό με κάνει να αποζητώ την ανθρώπινη επαφή, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο.
Στην τελευταία βόλτα δεν κατάφερα να ακολουθήσω, με πόναγε πολύ το πόδι μου και γύρισα πίσω. Το επόμενο Σάββατο ήρθαν πάλι και με πήραν. Με έβαλαν σε ένα χώρο που ενώ εγώ ήμουνα ακίνητος όλα γύρω μου κινούνταν, άλλο και τούτο πάλι. Κάθισα δεν αντέδρασα, μου μιλούσαν τρυφερά και μου έδιναν λιχουδιές και αυτό με καθησύχαζε. Φτάσαμε σε ένα μέρος ωραίο με δέντρα, μου είπαν ότι έχει ένα φεστιβάλ και θα έρθει κόσμος που αγαπάει το είδος μου. Με έβαλαν να κάτσω και ο άνθρωπος που συνόδευα άρχισε πάλι τα χάδια και τις λιχουδιές. Έτσι που πονούσα κιόλας δεν ήθελα και πολλά, άραξα. Περνούσε κόσμος και σταματούσε μπροστά μου. Μου χαμογελούσε, με χάιδευε και μου μίλαγε γλυκά. Μου έκανε εντύπωση, ρωτάγανε για μένα. Πόσο χρονών είμαι, πόσο καιρό είμαι στο καταφύγιο, που με βρήκανε και τέτοια. Περίεργο, πρώτη φορά συνέβαινε αυτό, τόσοι άνθρωποι να θέλουν να μάθουν για μένα, που δεν με ήξεραν και δεν τους ήξερα κι εγώ. Πολλοί έλεγαν ότι θα ήθελα μια αυλή. Άλλο και τούτο πάλι! Πως ήξεραν τι θα ήθελα? Και μόνο όμως που κάποιοι αναρωτήθηκαν τι θα ήθελα με ξεπερνάει! Ξέρετε τι θέλω πιο πολύ; Το έχω σκεφτεί τις άπειρες ώρες που έχω περάσει εκεί που κάθομαι στο καταφύγιο. Θέλω έναν άνθρωπο να είναι ο άνθρωπός μου, να φροντίζω μόνον εκείνο και να είναι όλος μου ο κόσμος! Αν δεν ζητάω πολλά θα ήθελα και έναν καναπέ να ξαπλώνω την κορμάρα μου καθώς θα δέχομαι τα χάδια. Ναι και χάδια. Ειδικά τα χάδια… Αχ, να δείτε όταν κάθομαι κάτω και γυρίζω ανάσκελα στις βόλτες! Εκεί να δείτε ευτυχία. Μόνο που μετά πρέπει να γυρίσω στο καταφύγιο. Δεν θέλω. Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω αλλιώς. Ενώ στον καναπέ είσαι στο σπίτι σου! Ζητάω πολλά? Πείτε μου. Είναι παράλογο να μην θέλω να είμαι πια μόνος?
Για να επιστρέψω στο φεστιβάλ να ξέρετε έκανα θραύση! Δεν φαντάζεστε πόσος κόσμος πέρασε και με ερωτεύθηκε. Ναι ναι, δεν το λέω με έπαρση, είναι πραγματικότητα, φαινόταν στο βλέμμα τους και το μύριζα κιόλας. Κάποιοι το σκεφτήκαν να με πάρουν σπίτι τους, είμαι σίγουρος. Προσπαθούσε και η κοπέλα που συνόδευα να τους πείσει πόσο καλός είμαι και πόσο ωραία θα περνάνε μαζί μου. Δεν ξέρω όμως αν ήταν αποτελεσματικό που με χάιδευε συνέχεια μπροστά τους γιατί αυτό δείχνει μια κτητικότητα. Ίσως ξεχάστηκε. Ο σκοπός ήταν να μου βρει οικογένεια, όχι να δείχνει ότι είμαστε οικογένεια. Σηκώθηκα 2-3 φορές να πάω παραπέρα να κάνω και τα βασικά. Μην κολλήσουμε και κορέους. Στη βόλτα έκανα και τις επαφές μου! Μέχρι και που έπαιξα λίγο, ένας μικρός μου φίλος δεν με φοβήθηκε κι ας ήμουν όπως λένε μεγαλόσωμος. Περίεργο ε; Με φοβούνται οι άνθρωποι πιο πολύ από τα μικρόσωμα σκυλιά! Τέλος πάντων το πόδι μου με πέθαινε από τον πόνο και έτσι γυρίσαμε στη θέση μας εκεί κοντά στο περίπτερο. Πουλούσαν πράγματα για να μας εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Δεν λέω πρώτα έχω τα χάδια αλλά και η κοιλίτσα πεινάει και δεν είμαι μια σταλιά, για να διατηρήσω την κορμάρα μου χρειάζομαι ποσότητα. Η κοπέλα που λέτε με είδε στη βόλτα που πήγαινα και δεν πήγαινα και άρχισε να με παρατηρεί επισταμένα. Φωνάζει την υπεύθυνη του σωματείου (γιατί μη νομίζετε δεν παίρνει πρωτοβουλίες) και άρχισε να της λέει για το πόδι μου ότι φαίνεται πρησμένο και δυσκολεύομαι στη βόλτα. Έλα ρε κοπελιά, σπίρτο είσαι, άργησες αλλά το κατάλαβες. Φταίει βέβαια που έχω Ιώβεια υπομονή και δεν γκρινιάζω. Να μη σας τα πολυλογώ φωνάζουν κάτι άλλους και με το που ακούω τη λέξη κτηνίατρος άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Μου βάζουν ένα φίμωτρο, μου κάνουν μια ένεση, με βάζουν κάτω και αρχίζει το πανηγύρι. Με πέθανε ο άτιμος! Εγώ υπομονή, υπομονή αλλά σφάδαζα από τον πόνο. Έκανα να κουνηθώ τίποτα. 3 με κρατάγανε και να έχω και την κοπελιά, μη φοβάσαι αγόρι μου και μη φοβάσαι αγόρι μου και να μυρίζω και την ανησυχία της. Ωραία παρηγοριά. Να έχουν πλακώσει και όλοι από πάνω να μη χάσουν το θέαμα. Αέρα ρε παιδιά, αέρα, κάντε και λίγο παραπέρα, υποφέρω ο σκύλος και ο άλλος ο κατακαημένος παλεύει να μου καθαρίσει την πληγή, λίγο ενσυναίσθηση δε βλάπτει. Τηλεόραση δεν έχετε στα σπίτια σας? Πάντως μόλις τελείωσε και μου έβγαλε το φίμωτρο δεν μπορώ να πω ανακουφίστηκα. Τι φοβήθηκαν κι αυτοί μην τους δαγκώσω? Αν ήθελα εγώ τρώω σίδερα, εκεί θα κολλούσα? Απλά είμαι έξυπνος και κατάλαβα ότι θέλουν το καλό μου. Ε λίγο γρύλισμα ανάμεικτα με κλάμα το έριξα, από τον πόνο όμως. Με κοίταζαν οι γιατροί με συμπόνια και μου φέρθηκαν καλά, οπότε κακίες δεν κρατάω. Δεν κράτησα σε άλλους κι άλλους που δεν μου φέρθηκαν σωστά σε αυτούς θα κρατήσω?
Αφού τελείωσε λοιπόν το μαρτύριο και ηρέμησε και η κοπέλα που συνόδευα ήρθε η ώρα του γυρισμού. Το κατάλαβα και αν και τραυματίας περπάτησα μέχρι το αμάξι. Έτσι το λένε αυτό που εσύ είσαι ακίνητος και όλα γύρω σου κινούνται. Φτάνουμε στο καταφύγιο αλλά εγώ δεν ήθελα να κατέβω. Όχι από πείσμα. Από ανάγκη. Ήθελα να μείνω εκεί. Είχα περάσει πολύ ωραία! Θα μπορούσε να με πάρει σπίτι της αυτή η κοπέλα που συνόδευα και μου είχε γίνει κολλιτσίδα. Μου ξεκαθάρισε όμως ότι δεν μπορεί γιατί έχει λέει 4 γατιά, ε και? Είναι λέει το ένα επιθετικό, Χα χα γέλασα. Δικαιολογίες όπως πάντα. Δεν πειράζει, όπου ο φτωχός και η μοίρα του. Πήρα τα πονεμένα μου πόδια και γύρισα στο καταφύγιο. Την επόμενη μέρα, ήρθαν αλλά δεν με πήρανε μαζί, στενοχωρήθηκα. Σηκώθηκα καμαρωτός να τους δείξω ότι δεν έχω θέμα και φώναζα. Δεν ήθελα να μείνω πίσω. Ήθελα χάδια και συντροφιά, ήμουν ήδη καλύτερα. Δεν καταλαβαίνουν, έχω περάσει και χειρότερα. Πάει έφυγαν χωρίς εμένα. Παίζει να έχασα κι άλλες ευκαιρίες να βρω σπίτι. Την επόμενη μέρα ήρθε και με πήρε μια άλλη και με πήγε πάλι στον κτηνίατρο. Δεν λέω καλός, αλλά μην παραγνωριστούμε! Αυτό με έχει κουράσει, δεν σας κρύβω κάθε φορά και άλλος άνθρωπος έρχεται και με παίρνει. Μη νομίζετε, για έναν σκύλο είναι κουραστικό, πρέπει να προσαρμοστεί άμεσα, διαφορετικός άνθρωπος σημαίνει διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικές μυρωδιές, όλα διαφορετικά, πως να ανταπεξέλθεις? Το χειρότερο είναι ότι με γύρισε πάλι στο καταφύγιο και πάλι εγώ δεν ήθελα να κατέβω από το αμάξι. Αλλά ποιος με ακούει εμένα? Ότι θέλουν κάνουν. Αυτός είναι και ο λόγος που θα ήθελα ένα σπίτι, έναν άνθρωπο. Να του δώσω όλη μου την αγάπη, όλη μου την αφοσίωση και να είμαι άξιος συνοδοιπόρος! Εντάξει θα θέλω κι εγώ τα δικά μου, αλλά δεν είναι και τόσα πολλά πια, αγάπη, χάδια, βόλτες, φαγάκι και μια ζεστή γωνιά να μοιραστώ τη ζωή μου. Γιατί όπως είπε και η Αρβανιτάκη «Ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη». Είμαι και μουσικόφιλος!
Για να μην τα πολυλογώ είμαι 8 χρονών. Ξέρω να αγαπάω. Δεν τραβάω στη βόλτα, δεν γαβγίζω χωρίς λόγο, δεν ζητάω πολλά. Έναν καναπέ κι έναν άνθρωπο. Αυτό μόνο. Να μη νιώθω πια αδέσποτος. Να με λέτε «δικός μας».
Κι εγώ θα σας το ανταποδώσω με όλη μου την καρδιά. Όλη. Για πάντα.
Με αγάπη,
Tyson 🐾